lostlake

Alaska 2008 Lost Lake

Home - Reisverslag - Route - Foto's - Video - Tips

Denali - Eklutna - Homer - Katmai - Seward - Lost Lake - Knik Glacier - Knik River Lodge - Anchorage

11 juli 2008, dag 13

Vandaag vertrekken we 08.00 uur richting het beginpunt van de Lost Lake trail. De dag begint hilarisch. Iedereen heeft iets meegekregen om te dragen. De één een brander, de ander een pan en weer iemand anders een hamer etc. Verder draagt iedereen zijn of haar eigen matje en slaapzak en per twee personen één tent. We hebben erg gelachen om Edward, zijn matje en slaapzak zijn ongeveer 10 kilo, het past niet eens in zijn rugzak. Wij hebben een Thermarest ProLite 4 van 680 gram mee. Dit is echt een aanrader voor rugzaktrekkings. Het is compact en geschikt voor 4 seizoenen. Sinds we deze matjes hebben, hebben we het niet meer koud gehad 's nachts, ook niet met vorst! Taco en Edward slapen samen in een tent. Aangezien Edwards rugzak al uitpuilt met zijn eigen spullen is Taco de pineut om de tent te dragen. Laat hij nou net een minuscule rugzak mee hebben. Taco neemt de tent uiteindelijk in zijn armen mee.

Tegen 09.00 uur zijn we bij het beginpunt van de trail. We moeten hier wachten op Harry. Hij rijdt namelijk door naar het eindpunt om daar alvast een plek te reserveren en de truck en trailer daar achter te laten. Tijdens het wachten lezen wij het logboek en smeren ons goed in met Deet. Wanneer je een bos in gaat moet je je registreren in een logboek. Wij lezen in het logboek alleen maar teleurstellende verhalen. Het pad zou besneeuwd zijn en het meer bevroren. Na ruim een uur wachten komt Harry met een taxi aangereden en kan om 10.30 uur de wandeling beginnen. De Lost Lake Trail is ongeveer 7,3 mijl. Het eerste stuk lopen we door het bos, het is vrij steil. Daarna gaat het glooiend langs lage begroeiing. We pauzeren even, maar door de aanwezigheid van de vele muggen is dit geen pretje dus we lopen snel door. De laatste twee mijl lopen we door de sneeuw.... niet leuk!! We vragen aan Harry of het meer überhaupt wel bereikbaar is. Hij weet het niet en zegt dat we wel kijken hoe ver we komen. Wij denken: "Ja daag, we lopen nu echt niet meer terug!" Door de sneeuw lopen is alles behalve leuk. We hebben dan ook gezworen dat we nooit meer blij zijn met de eerste sneeuwvlok in Nederland. Op een gegeven moment zakt Manon tot haar knieën in de sneeuw en tot haar enkel in een soort wak, dat door de sneeuw niet zichtbaar is. Natte sokken zijn het gevolg. Na ruim 3,5 uur zien we in de verte het meer, inderdaad bevroren.

Volgens de reisbeschrijving is dit een supermooie rugzaktrekking en zijn de berghellingen bezaaid met bloemen. Wij zien helaas alleen sneeuw en af en toe een stukje toendragras.

Tussen het toendragras staan wel enkele mooie bloemen dus we kunnen ons wel voorstellen dat het inderdaad heel mooi zou kunnen zijn. Wij zijn echter te vroeg in het seizoen of de sneeuw is te laat gesmolten.

We lopen richting het meer en zoeken een sneeuwvrij stuk waar we onze tent op kunnen zetten. Het toendragras is heel zacht en veert lekker. De tent is snel opgezet. Nu moeten we hout gaan zoeken voor het kampvuur. Dit valt nog niet mee, aangezien veel hout nat is door de sneeuw. Manon is bekaf en heeft geen zin in zoeken. Terwijl Peter hout zoekt hoort hij steeds fluiten. Manon hoort het ook en denkt dat Peter fluit. Manon fluit op haar vingers terug. Wederom wordt het fluiten herhaald. Later komen we er achter dat een marmot fluit om andere marmotten te waarschuwen voor gevaar. Wij hebben onze tenten vlak bij een hol gezet vandaar dat we regelmatig een marmot horen fluiten.

Harry had als voorbereiding in Anchorage al inkopen gedaan voor onder andere deze trekking. Hij had gevriesdroogde maaltijden van Mountain House gekocht. We halen water uit de rivier en koken dit op onze brander. De maaltijden zitten in een aluminium zak. Je moet twee koppen kokend water toevoegen en dan negen minuten wachten. Vervolgens heb je een overheerlijke maaltijd. Dit is niet gelogen! Na de maaltijd zitten we nog even bij het kampvuur. Dit is erg lekker want het is inmiddels wel wat afgekoeld.

Tegen 21.00 uur maken we ons klaar voor de nacht. De tandpasta moeten we uitspugen in het kampvuur vanwege de geur. Beren zouden hier namelijk op af kunnen komen. Verder moeten we alle geur van onszelf afwassen. We hebben vandaag zonnebrand gebruikt dus ons gezicht wassen we met sneeuw...

Om 21.15 uur liggen we in de tent en hebben we wel een fantastisch uitzicht.

12 juli 2008, dag 14

De nacht is redelijk fris. Maar met een muts op is het al snel weer behaaglijk. 's Ochtends branden we de tent uit. Ongelooflijk wat een hitte. Het uitzicht is wederom erg mooi. Om 08.00 uur ontbijten we. Gelukkig heeft Manon opkikkertjes en muslirepen mee, want de pap is niet echt te pruimen.

De wandeling begint zoals we gisteren eindigden: door de sneeuw. De trekking van vandaag heet de Primrose Trail en zal ongeveer vier à vijf uur duren. Ondanks de sneeuw is het begin van de wandeling erg mooi. De zon geeft een mooi licht op de sneeuw en op sommige stukken zien we dat het meer ontdooit is en zien we een prachtige spiegeling. Het is ongeveer acht mijl wandelen. We lopen met het verstand op nul en in een vrij snel tempo. Wanneer we weer in het bos komen is de wandeling vrij saai. We lopen dan ook dom door. Stoppen is geen optie vanwege de muggen, bovendien valt er niet veel moois meer te zien behalve naaldbos. Wanneer we op ongeveer een uur van het eindpunt zijn is er een splitsing naar een waterval. We lopen hier naartoe om even te pauzeren. De waterval is heel erg hoog en we genieten van het geluid en de rust. Daarna vervolgen we onze tocht richting de Primrose Camping. Om 13.45 uur komen we hier aan. De kampeerplaats is erg mooi met een grote picknicktafel. We stallen alles uit, doen een wasje en luchten onze slaapzakken. We zetten de tent op en reorganiseren onze tassen weer voor de volgende twee dagen wildernis. Daarna relaxen we wat in de zon.

Na het eten lopen we nog even naar het Kenai meer.

Terug - Volgende